(METODA BEZPOŚREDNIA)

U schyłku XIX wieku miała miejsce rewolucja w dziedzinie nauczania języków obcych, która przez wielu uważana jest za początek współczesnej metodyki nauczania. Nauczyciele, którzy widzieli ograniczenia Metody Gramatyczno-Tłumaczeniowej (brak kompetencji komunikatywnej u uczniów), zaczęli eksperymentować z nowymi metodami nauczania języka. Zaczęto poszukiwać metody, która odzwierciedlałaby sposób, w jaki ludzie przyswajają język ojczysty. Nowa metoda zawierała techniki nieobecne w Metodzie Gramatyczno-Tłumaczeniowej, mianowicie: komunikacja werbalna, spontaniczne użycie języka oraz zdolność "myślenia" w języku obcym. Metoda ta odeszła od tradycyjnych technik w Metodzie Gramatyczno-Tłumaczeniowej, takich jak stosowanie języka ojczystego jako języka instrukcji, uczenie się na pamięć zasad gramatycznych i tłumaczenie między oboma językami.
Podstawowym celem Metody Bezpośredniej jest nauczenie komunikacji w języku obcym, częściowo poprzez myślenie w tym języku bez tłumaczenia oraz z naciskiem na kojarzenie znaczenia i idei ze słownictwem języka obcego. Celem jest także nauczenie uczniów posługiwania się językiem obcym w sposób spontaniczny poprzez zastosowanie realiów lub gestykulacji, pantomimy w celu wytworzenia związku pomiędzy ideami i koncepcjami, a stosowanym językiem. Metoda zyskała na popularności w pierwszej połowie XX wieku, szczególnie w europejskich prywatnych szkołach językowych. Jednym z najbardziej znanych popularyzatorów był Niemiec Charles Berlitz, którego szkoły i "Metoda Berlitz'a" są obecnie znane na całym świecie.

• Czytanie na głos.
• Ćwiczenia typu pytanie-odpowiedź.
• Zachęcanie uczniów do poprawy własnych błędów.
• Ćwiczenie dialogów.
• Ćwiczenie typu wypełnij luki
• Dyktando
• Pisanie